Ζήσε δύο φορές

Το γκράφιτι που κοσμεί την πρόσοψη του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ επί της οδού Αγίου Δημητρίου με το σύνθημα «Ζήσε δύο φορές» κάνει επίκληση στο σύγχρονο άνθρωπο, που χαρακτηρίζεται από έλλειμμα αλτρουισμού, ώστε να τον ευαισθητοποιήσει για τη δωρεά οργάνων. Από το δάσος του Σέιχ Σου ο όγκος του νοσοκομείου δεσπόζει στο αστικό ανάγλυφο της πόλης. Ίσως επειδή είναι πρωτίστης αξίας η σημασία του, στην πρωτόγνωρη εποχή της υγειονομικής κρίσης που αντιμετωπίζει ο πλανήτης. Αντί αυτού τα χρήματα ρέουν για την αποπληρωμή δανείων του πολυχρεωκοπημένου κράτους μας και για ανελαστικές δαπάνες, όπως οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί σε εξωχώριες βιομηχανίες. Αφού υπάρχει έλλειμμα χρημάτων, αλτρουισμού, αλλά υπάρχει μαγκιά, θράσος και άποψη σε περίσσεια δε βλέπουμε συστημική ενίσχυση της υγείας, παρά ειρωνεία πλέον, αφού η ατομική ευθύνη έχει ξεπεραστεί και έχει καταστεί βαρετή. Έτσι η αντοχή του 2ου πανδημικού κύματος στη Θεσσαλονίκη αποδόθηκε στο χαρακτήρα των Θεσσαλονικέων. Τάδε έφη ο πρώην τηλεβιβλιοπώλης και πρώην υπουργός υγείας και αρμόδιος για την αποψίλωση (αναδιοργάνωση τη λένε οι χασάπηδες) νοσοκομείων. Μας καλησπερίζουν οι ειδικοί στο ημερήσιο δελτίο τύπου COVID-19 από την όμορφη Θεσσαλονίκη και μας το θυμίζει ο πρωθυπουργός που για να δείξει μια άποψη της σφριγιλής οικονομίας της πόλης και για να ξορκίσει τους άδειους δρόμους της, το κοιμώμενο από την εδώ και χρόνια αναιμική κίνηση λιμάνι της, επισκέπτεται ό,τι έχει μείνει ανοιχτό: Ένα κατάστημα της αλυσίδας Τερκενλής. Γιατί πως θα ήμασταν όμορφη πόλη χωρίς τσουρέκι για σουβενίρ; Αντίστοιχα πως να αντιμετωπίσεις τους φοιτητές των παρακείμενων πανεπιστημίων; Πιθανόν θα γίνουν και το εαρινό εξάμηνο μαθήματα εξ αποστάσεως στα πανεπιστήμια, αλλά πως να τους το πεις; Καθίστε στους τόπους καταγωγής σας; Θα χαθούν νοίκια. Γλέντια. Καφέδες. Μπουγάτσες με οτιδήποτε. Takeaways. Clickaways. Και πως θα είναι ερωτική η πόλη χωρίς 100.000 φοιτητές; Άσε. Θα αφήσουμε να αίρεται ότι μπορεί να ανοίξουν τα πανεπιστήμια. Ας πάνε και τα ξαναλέμε. Σχέδιο. Όχι αστεία. Όσο για μας… Αμφισβητούμε τα πάντα. Θεωρούμε ότι είναι ένδειξη πνεύματος. Ασφαλώς. Πάντα αριστεύαμε στο να πουλάμε πνεύμα. Ενώ ακόμα να μάθουμε να φοράμε μάσκες. Αμφιβάλλουμε για τα εμβόλια. Τα φάρμακα. Την ύπαρξη ιών. Αλλά φοβόμαστε να μιλήσουμε για το συνωστισμό στο χώρο εργασίας μας ή για τη μη τήρηση όρων τηλε-εργασίας. Υπήρχαν πιο έξυπνοι από το σύνολο που παρτάραν κρυφά ή φανερά ή αγιάζονταν. Ξέραν αυτοί καλύτερα. Κλαίμε και οδυρόμαστε για την καραντίνα, αλλά δεν κάναμε κάτι για να την αποτρέψουμε. Στο τέλος κάνουμε το σταυρό μας, γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη ούτε το κράτος ούτε η κοινωνία που δομήσαμε και η ατομική μας ευθύνη. Και χειροκροτούμε αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή και πολεμούν για όλους εμάς τους γνωστικούς. Αφού αποτύχαμε σε όλα τα άλλα, ας αισθανθούμε ντροπή, ας σκύψουμε το κεφάλι, ας σωπάσουμε και ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Τι μπορώ να κάνω εγώ. Να ζήσω δύο φορές. Χωρίς τη μαύρη σκέψη του πρόωρου θανάτου. Ας ζήσω μια ζωή, που μπορεί να είναι ωφέλιμη και για το συνάνθρωπό μου.