Το άδειο από ανθρώπους αστικό και περιαστικό περιβάλλον παρέχει αφορμή για εξερευνήσεις. Σε μία από τις εξορμήσεις μου, τα βήματά μου με οδήγησαν στο θέατρο Γης, στο νταμάρι της Τριανδρίας. Χωρίς την πίεση του χρόνου για εξεύρεση μιας καλής θέσης, εντόπισα και το «μπαλκόνι» των τζαμπατζήδων. Ακριβώς στο φρύδι του βραχώδους γκρεμού. Η θέα πανοραμική, όχι μόνο προς το θέατρο, αλλά με μέτωπο τη Θεσσαλονίκη. Τα έρημα διαζώματα μπορεί να είναι καταθλιπτικά. Οι μνήμες από θεατρικές παραστάσεις παραμένουν, σαν στοιχειό του τόπου. Τα μπάσα και τα κρουστά αντιλαλούν νοερά στα αλλοτινά κατάμεστα μάρμαρα από την κοσμοσυρροή ένδοξων συναυλιών του παρελθόντος. Ακόμη και αν ο μόνος σιωπηλός μάρτυρας που έχει απομείνει είναι οι πέτρες του νταμαριού. Αντηχούν όμως και ελπίδες για επικά ανταμώματα, έστω υπό όρους και κανόνες αλλά και μια σταδιακή επιστροφή στην κανονικότητα. Όπως μας παρακινούσε ελπιδοφόρα και ο Moby τραγουδώντας το “We are all made of stars” σε αυτό το θέατρο, δημιουργώντας το αδιαχώρητο τον Ιούνιο του 2011:
"People they come together
People they fall apart
No one can stop us now
'Cause we are all made of stars"...
Μου αρέσει αυτό:
Like Φόρτωση...
Σχετικά
Πρόσφατα σχόλια