Μπορεί ο διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision να ‘χει γίνει κιτς (ίσως και πάντα να ήταν).
Μπορεί η ψηφοφορία να μην έχει κριτήριο την ποιότητα και να μην έχει σκοπό να αναδείξει το καλύτερο τραγούδι.
Μπορεί να ενδείκνυται ως ένα ψυχογράφημα των λαών της Ευρώπης και όσων άλλων έχουν πάρε – δώσε με τη Γηραιά Ήπειρο και μετέχουν στο διαγωνισμό.
Μπορεί να είναι ένα από τα λιγότερο σημαντικά θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν τους λαούς της Ευρώπης, όπως θα ’πρεπε να μας απασχολεί η κρίση αλληλεγγύης και ενότητας που διατρέχουν, η Ρωσο-Ουκρανική κρίση, ο εμφύλιος στη Συρία, η πολιτική αστάθεια σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική, η άνοδος των Τζιχαντιστών και τα κύματα προσφύγων που καταφτάνουν στην Ευρώπη…
Παραμένει όμως μία φιέστα, όπου μπορούν να παρευρεθούν πολίτες από όλους αυτούς τους λαούς και τις διαφορετικές κουλτούρες, ξεχνώντας προσωρινά τα προβλήματά τους. Μακάρι με την ίδια ελαφρότητα να μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε και όλα τα άλλα ζητήματα συνύπαρξής μας με σε αυτόν τον πλανήτη.
Άξια λόγου – αν και πρόκειται για λεπτομέρεια – η περσινή θεασιμότητα του λογοτύπου της Google. που αφορούσε στον 60ο διαγωνισμό. Το λογότυπο της Google παραδοσιακά έχει θεασιμότητα σε χώρες όπου το θέμα του λογοτύπου παρουσιάζει ενδιαφέρον. Πέρσι λοιπόν το λογότυπο δεν είχε θεασιμότητα μεταξύ άλλων σε Ουκρανία (που απείχε και επισήμως από το διαγωνισμό), σε Κύπρο, Ισραήλ και Τουρκία (για να μη θυμίζει ίσως στους πολίτες των δύο τελευταίων κρατών κάτι που μπορεί να τους ενώνει;). (βλ. αναλυτικό γράφημα).
Κάπως έτσι, σε μία μεταπολεμική Ευρώπη, το 1956, που αναζητούσε τον προσανατολισμό της, ο Μαρσέλ Μπεζανσόν πρότεινε την ιδέα ενός ελαφρού, ψυχαγωγικού, τηλεοπτικού προγράμματος, υπό τη μορφή διαγωνισμού τραγουδιού που θα μεταδίδονταν σε όλους τους τηλεθεατές των χωρών, που ήταν μέλη της EBU, της νεότευκτης τότε Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης. Περισσότερες πληροφορίες για το ιστορικό του θεσμού από το σχετικό λήμμα της Βικιπαίδειας.
Πρόσφατα σχόλια