(6 λεπτά ανάγνωσης)
Μια πόλη σκυθρωπή βλέπει αυτές τις μέρες το είδωλό της στον καθρέπτη και δεν της αρέσει αυτό που αντικρίζει. Έχουν μαζευτεί πολλά, για να τα αγνοεί κανείς ή να καμώνεται τον ανήξερο. Βιασμοί, εκδικητική πορνογραφία και διαπόμπευση, νταηλίκια παντού, δολοφονίες για μια ομάδα, για μια ιδέα, για ένα τίποτα. Είναι βολικό να θωρεί κανείς αυτό το είδωλο σαστισμένος ή ακόμη και εξαπατημένος. Ακόμη πιο βολικό να βαυκαλιζόμαστε πως το είδωλο στον καθρέπτη δεν είναι το δικό μας. Είναι πάντα οι άλλοι. Αυτοί που τους αφήσαμε να κυριαρχήσουν παντού: Στον εργασιακό μας χώρο, στην τηλεόραση, στο γήπεδο, στο δημόσιο χώρο, με την αδιαφορία μας να έχει κάνει κακό τελικά πολύ πιο πίσω και πολύ παλιά, αφού τους το επιτρέπαμε από το σχολείο ακόμη.
Μια πόλη κρατά την ανάσα της και έχει εναποθέσει τις ελπίδες της στην απόδοση δικαιοσύνης σε μια αίθουσα δικαστηρίου. Πως να αποδοθεί όμως δικαιοσύνη όταν έχουν εκτραχυνθεί τόσο τα πράγματα; Δεν ξεβιάζεται μια γυναίκα, δεν κατεβαίνουν τα βίντεο άπαξ και ανέβηκαν στο Διαδίκτυο, δε θα επιστρέψει από τον τάφο το παιδί.
Πως να προσμένει κανείς δικαιοσύνη, όταν αυτοί που προθυμοποιούνται να την απονείμουν, συνιστούν μέρος του προβλήματος; Πως να αποδοθεί δικαιοσύνη με προκλητικά δυσκίνητα αντανακλαστικά; Με τοξικολογικές και ιατρικές εξετάσεις μέρες μετά το συμβάν; Με αργοπορημένες ανακρίσεις και καταθέσεις κατόπιν δασκαλέματος; Με ανήξερους συμπαρουσιαστές και συνεργάτες; Με υπερασπιστές προέδρους ομάδων που έχουν τεθεί ήδη αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη; Μήπως θα αποδώσουν δικαιοσύνη οι οπαδικοί σύνδεσμοι; Με ανακοινώσεις; Ας καθαρίσουν πρώτα τα εντευκτήρια τους από στοιχεία που δεν είναι σύνεργα αθλητισμού.
Μήπως είναι μάταιη ελπίδα να περιμένει κανείς από ένα φιλικό αγώνα να ξεπλύνει ό,τι έχει ήδη γίνει; Θα είναι θαύμα να λήξει χωρίς επεισόδια. Και αν αυτό γίνει για πόσο θα κρατήσει;
Ήδη κόσμος σιγοψιθυρίζει την κατάλυση των οπαδικών συνδέσμων. Προσφέρουν πολύ λιγότερα, από όσα αφαιρούν από τον αθλητισμό. Και θα έπρεπε να το επιδιώξουν πρώτοι από όλους οι παράγοντες του αθλητισμού…
Όσο για εμάς; Γιατί να μην μποϊκοτάρουμε αυτό το χαμηλού επιπέδου προϊόν; Γιατί να θέτουμε στη διάθεσή τους, βρέξει – χιονίσει, εισιτήρια διαρκείας; Γιατί να αγοράζουμε συνδρομές σε αθλητικά κανάλια για πρωταθλήματα που θεωρούμε στημένα; Γιατί να μη στραφούμε στον ερασιτεχνικό αθλητισμό;
***
Είχε φυσήξει Βαρδάρης, είχε καθαρίσει για λίγο η δυσωδία της πόλης και ο λαμπρός ήλιος που μετρίαζε λίγο το κρύο με προέτρεψε να σουλατσάρω στην παραλία το περασμένο Σάββατο. Περνώντας από το Ποσειδώνιο, εξεπλάγην από το συνωστισμό, τους αστυνομικούς και την κλούβα, παρκαρισμένη σε μια λωρίδα του δρόμου, στην είσοδο του αθλητικού κέντρου.
– «Μη μου πείτε ότι βρίσκεστε εδώ για τον αγώνα πόλο!», μου ξέφυγε έκπληκτος το επιφώνημα, προς το όργανο της τάξης.
– «Ναι. Φυσικά», απάντησε κάπως ενοχλημένος που επεσήμανα το προφανές.
Δεν τον κατακρίνω. Δεν ήταν πιο αναίσθητος από μένα. Απλά το συνήθισε. Ίσως έχει και παρακάτω η αντικοινωνική μας κατρακύλα, αφού δεν έχουμε δει ακόμη αστυνομικές δυνάμεις να παρευρίσκονται σε αγώνες συγχρονισμένης κολύμβησης, καταδύσεων, τένις ή σε ένα πρωτάθλημα σκάκι. Συνέχισα, με σκυμμένο το κεφάλι, βαρύ από τις απαισιόδοξες σκέψεις.
Κι όμως. Λίγο παρακάτω, οι παθιασμένες εφηβικές φωνές με προσέλκυσαν στο γήπεδο ποδοσφαίρου του Μέγα Αλέξανδρου, μπροστά από το ερειπωμένο κουφάρι των μύλων Αλλατίνι.
Κοντοστάθηκα και χάζεψα. Ένα ευχάριστο, δωρεάν, καθαρό θέαμα μεταξύ δύο ποδοσφαιρικών ομάδων νεαρών αθλητών. Μπορεί να ήταν περισσότερο άτεχνοι ή να υστερούσαν σε φυσική κατάσταση από τους επαγγελματίες, αλλά το πάθος τους για τη νίκη και την αναγνώριση στα μάτια των συμπαικτών, των προπονητών, των πατεράδων και των μαμάδων, που ήταν το αποκλειστικό κοινό στην κερκίδα, έσβηνε όλα τα άλλα.
Και ίσως εκεί πρέπει να στραφούμε ως φίλαθλοι. Σε ερασιτεχνικά και δη, παιδικά και εφηβικά πρωταθλήματα. Αν μη τι άλλο μπορεί κανείς να ταυτιστεί με τους πιο προσιτούς νεαρούς αθλητές. Να εκτιμήσει την άσκηση και την ενασχόλησή τους για να έχουν επαρκή φυσική κατάσταση, ώστε να μπορούν να καλύψουν τον αχανή χώρο του γηπέδου ποδοσφαίρου και να το δει ως κίνητρο να σηκωθεί από τον καναπέ και να αρχίσει και πάλι να μπαίνει αθλητικά και ο ίδιος στο ταρτάν.
Το κοινό, ίσως και λόγω της παρουσίας των γυναικών αρκείται στο να επευφημεί και να παροτρύνει. Οι προπονητές, θέλοντας να αναδείξουν και τον καρπό των κόπων τους υπερβάλουν εαυτούς, δίνουν το ρυθμό, θέλουν να μπουν μέσα και αυτοί, γκαρίζουν, ίσως είναι λίγο άξεστοι, αλλά ποτέ κάτι περισσότερο από γραφικοί. Υπάρχει διάθεση συνεργασίας για ένα κοινό παιχνίδι και οι όποιες παρεκτροπές διορθώνονται άμεσα:
Σφύριγμα για οφσάιντ.
– «Μα είναι δυνατόν; Ξανά; Βλέπεις καλά από ´κει πίσω»; Φωνάζει ο χολοσκασμένος φορ της ομάδας των Πεύκων, που βλέπει την ευκαιρία του για γκολ και δόξα να σβήνει με το σφύριγμα του διαιτητή.
– «Ήσουν τουλάχιστον δυο μέτρα οφσάιντ Καραγιαννόπουλε. Τουλάχιστον δύο μέτρα», έρχεται η άμεση επίπληξη από τον προπονητή του, με φωνή που δε σηκώνει αντιρρήσεις.
Ένας εφηβικός ποδοσφαιρικός αγώνας εξάλλου είναι πάντα φιλικός. Οι νεαροί αθλητές έχουν πολύ αγνότερα κίνητρα από κάθε επαγγελματία. Πρώτα από όλα χαίρονται το παιχνίδι και θα φύγουν κατά τεκμήριο ως φίλοι. Και όταν ακόμη τα αίματα ανάβουν στο γήπεδο ή ακόμη και στην εξέδρα, ο διαιτητής, το κοινό και κυρίως οι γυναίκες θα επιβάλουν την τάξη.
Σκληρό και επίμονο τζαρτζάρισμα διαρκείας ενός ψηλού παλικαριού στον βραχύσωμο, πλην γεροδεμένο λίμπερο των «Άγιαξ Σταρς», που κρατά την μπάλα με μαεστρία λες και είναι βιδωμένη στα πόδια του. Ο διαιτητής σφυρίζει, ενώ κάποιος μπαμπάς, αγωνιώντας φωνάζει:
– «Δεν το βλέπεις το φάουλ τόση ώρα»;
– «Δε με ακούς που το σφυρίζω;» Απαντά ο διαιτητής.
– «Έλα. Ηρέμησε αγάπη μου. Κάνεις κακό στην πίεσή σου», ακούγεται να συμπληρώνει η σύζυγος και όλοι μαζί: Αθλητές, προπονητές, διαιτητής και κοινό σκάμε στα γέλια, μονοιασμένοι και αγαπημένοι.
Έτσι πρέπει να είναι ο αθλητισμός. Έτσι πρέπει να γίνει και η κοινωνία μας.
Πρόσφατα σχόλια