Στα πλαίσια του In-Edit Festival στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο 9/4/2016 στη βραδινή ζώνη, στις 23.30 κυριαρχεί το Αμερικανικής παραγωγής φιλμ τεκμηρίωσης των Greg Olliver και Wes Orshoski, του 2010, 117 λεπτών με τίτλο LEMMY: 49% Motherfucker, 51% Son of a Bitch.
(αναδημοσίευση από πρόγραμμα του In-Edit Festival)
Σκληρός σαν ατσάλι, αλλά αδιαμφισβήτητα πρωτοπόρος. Περισσότερο πανκ από τους πιο πιστούς πάνκηδες, η μουσική του Lemmy ήταν πάντα ένα ενστικτώδες, αυθεντικό, παράφορo ροκ εν ρολ. Η εμπλοκή του με τo τρίπτυχο sex-drugs-rock ‘n’ roll ήταν τόσο έντονη που μπορεί και να το δημιούργησε αυτός. Και το έκανε σε ένα βαθμό, όπως αποδεικνύει αυτό το ντοκιμαντέρ: ένας garage ροκάς με καουμπόικες μπότες στους Ουαλούς Rockin’ Vickers (Θεέ μου αυτό το κούρεμα!), ένας κοσμοναύτης στους προγόνους της πανκ Hawkind, μέχρι να φύγει και από εκεί (για την ακρίβεια εκείνοι του έδειξαν την έξοδο) για να σχηματίσει τη μηχανή: Motörhead. Ο οδοστρωτήρας με τα διαλυτικά. Το συγκρότημα που καλύτερα από οτιδήποτε άλλο αποτύπωσε την προσωπικότητά του: θόρυβος, ταχύτητα και οργή. Πώς αυτό κατέληξε να επηρεάζει λουλούδια του αγρού όπως οι Poison, είναι ένα ερώτημα που ο ίδιος ο Lemmy αδυνατεί να εξηγήσει. Πέρα από αυτό όμως, το ντοκιμαντέρ αποτυπώνει την καθημερινότητα του Lemmy και τις βόλτες του στο Λος Άντζελες, τον παρακολουθούμε να πίνει, να μαγειρεύει, να ηχογραφεί, να παίζει (είναι σχεδόν καθημερινά καλεσμένος σε κάποια συναυλία – οι Metallica τον λατρεύουν) και να συλλέγει ανατριχιαστικά αναμνηστικά των Ναζί (τον βλέπουμε ακόμη και ανεβασμένο σε ένα τανκ). Το μόνο πράγμα που δεν αποκαλύπτεται είναι το μυστικό του για αιώνια νεότητα. Στα 62 του χρόνια, ο Lemmy Kilminster υπήρξε αλκοολικός στα όρια της καταστροφής αλλά τα είχε κάνει όλα – συμπεριλαμβανόμενης και της ακούσιας επινόησης της heavy metal μουσικής – αλλά και πάλι μοιάζει να ήθελε περισσότερα. Οι Dave Grohl, Alice Cooper, Slash, Mick Jones (των Clash), Peter Hook (των New Order) και άλλοι σπουδαίοι μουσικοί (μέχρι και ο C.C. Deville, των προαναφερθέντων Poison) αποδίδουν στον σκληροτράχηλο πειρατή του ροκ εν ρολ τη τιμή που του αξίζει. Είτε από ειλικρινή θαυμασμό είτε από φόβο, τίποτα από τα οποία δεν μοιάζει να τον ενοχλεί.
Πρόσφατα σχόλια