Δεν είναι μια ακόμη φωτογραφία που μετέχει στην καμπάνια της Hill’s Pet με το hashtag “Mission Forever Friend”. Δε θέλω να κατακρίνω όσους μετέχουν. Καλά κάνουν. Λογικό να θέλει κάποιος να συμμετέχει σε κάτι θετικό, ειδικά όταν νοιώθουμε παροπλισμένοι και ανίκανοι να κάνουμε τη διαφορά στον κόσμο. Τι κι αν η δράση αφορά αδέσποτα της Μ. Βρετανίας; Ζωντανά είναι και αυτά…
Το ενδιαφέρον μου έγκειται στη μαζική συμμετοχή Ελλήνων ιδιοκτητών οικόσιτων ζώων. Πως έρχεται αυτό σε έντονη αντίθεση με το επιδημικό φαινόμενο των αδέσποτων ζώων στη χώρα μας. Ο αριθμός τους μαρτυρά την κουλτούρα αρκετών συμπολιτών μας – και είναι πολλοί, τουλάχιστον ένας για κάθε περήφανο ιδιοκτήτη δεσποζόμενου ζώου, που αντιλαμβάνεται τα ζώα συντροφιάς – και ποια ζώα δεν προσφέρουν συντροφιά; – ως αναλώσιμα μιας χρήσης.
Κοντοζύγωσα το μπαλκόνι για να πάρω ένα πλάνο από τον σκεφτικό σκυλάκο, που λίγες στιγμές πριν πηγαινοερχόταν ανήσυχος στο μπαλκόνι…
– Τι κοιτάς;
– Ποιος; Eγώ;
– Ναι. Σε σένα με τη φωτογραφική μηχανή απευθύνομαι.
– Να πάρω μια φωτογραφία, το πορτραίτο σου;
– Πάρε κι εσύ. Αλλά δε συναινώ να ανεβεί με το hashtag “Mission Forever Friend”.
– Γιατί ρε συ;
– Υιοθέτησε καλύτερα ένα αδέσποτο. Αν δεν μπορείς να δεσμευτείς, στήριξε κάποιον που αγωνίζεται για τα αδέσποτα.
– Έχεις δίκιο.
– Το ξέρω. Αλλά και τι με αυτό; Αύριο θα το ‘χεις ξεχάσει…
– Τι μπορώ να κάνω;
– Στην καθημερινότητά σου έχεις δεκάδες ευκαιρίες για να κάνεις το καλό. Μην προσπεράσεις το επόμενο αδέσποτο. Έχε μαζί σου μια νόστιμη μπουκίτσα. Ένα καλό λόγο. Μια γλυκιά φωνή. Έχε εύκαιρο ένα χάδι ή έστω την καλή σου διάθεση. Τα ζώα το καταλαβαίνουμε και το εκτιμούμε αυτό.
– Έχεις το λόγο μου. Αυτό θα κάνω. Και είναι αρκετοί λόγοι αυτοί για να μην ανεβάσω τη φωτογραφία με το hashtag;
– Καλά δεν είναι βασικά αυτός ο λόγος, που δε γουστάρω την καμπάνια στα social media.
– Αλλά;
– Είναι χάλια ρε το κονσερβοποιημένο φαγητό της Hill’s Pet. Το ‘χεις δοκιμάσει; Άσε που ‘χω μπουχτήσει με τον “Γκοντζίλα” σε κονσέρβα. Προτιμώ το φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και ας είναι αποφάγια της αφεντικίνας μου.
Όλη αυτήν την ώρα χασκογελούσα. Παρότι απόλαυσα τη συζήτηση με τον πνευματώδη κοντό κανισάκο, έψαχνα αφορμή να φύγω. Μη με δει και κανείς να μιλώ με το σκύλο.
– Άντε να φεύγω. Μη σε κουράζω κιόλας. Να ευχηθώ καλή δύναμη, καλό Πάσχα και καλή λευτεριά.
– Το ίδιο και σε σένα παλικάρι. Εγώ αν και θα ‘θελα να πηγαινοέρχομαι όποτε θέλω στο πάρκο και στη γειτονιά χωρίς άδεια και λουρί, συνήθισα.
– Συνηθίζεται η δεσποζόμενη ζωή στην πόλη;
– Πέρσι ήταν μια χαρά. Συνδύαζα ελευθερία και έτοιμο φαί και χάδια.
– Πέρσι ήταν καλύτερα; Μα ήταν πιο αυστηρή η καραντίνα. Ο κόσμος φοβόταν περισσότερο. Η παρατυπία δεν ήταν κανόνας και περισσότεροι εφάρμοζαν τα μέτρα προστασίας.
– Για τους σκύλους ήταν καλύτερα. Τα αφεντικά για να βγουν από το σπίτι μας είχαν όλη μέρα στη βόλτα. Φέτος, επιστρέψαμε στην κανονικότητα εμείς οι σκύλοι. Έξοδο, δυο – τρεις φορές τη μέρα στην καλύτερη περίπτωση. Πέρσι ήταν ανεπανάληπτα.
– Δε μου απάντησες αν συνηθίζεται η δεσποζόμενη ζωή στην πόλη. Πριν ή και με τη γιαλαντζί καραντίνα.
– Θέλοντας και μη. Ψυχολογικά συνηθίζεται. Σωματικά υπάρχει μια αργή φθορά.
– Δηλαδή;
– Αμάν ρε παλικάρι. Όλα πρέπει να στα εξηγώ. Τόσα χρόνια με κατούρημα με το δελτίο, έσκασα. Πήγα για εγχείριση προστάτη όπως όλοι οι σκύλοι της ηλικίας μου στη γειτονιά. Για αυτό πρόσεχε σου λέω. Εσάς να δω. Στη θέση μου θα είστε αύριο όπως πάτε. Θα βλέπετε από τα μπαλκόνια σας τους τουρίστες, ανεξαρτήτως εμβολιαστικής επάρκειας να πηγαίνουν για μπάνιο στην παραλία και εσείς θα αναρωτιέστε τι μήνυμα να στείλετε, σε ποιο δήμο να μετακινηθείτε και τι ώρα να ξεμυτίσετε. Δεσποζόμενη ζωή δεν είναι και αυτή; Και όλα αυτά γιατί; Επειδή δεν μπορείτε να φορέσετε σωστά μια μάσκα ή να αξιώσετε λιγότερο συνωστισμό εκεί που πρέπει;
Μείναμε για λίγο σκεφτικοί και σιωπηλοί και οι δύο μετά τα τελευταία λόγια του σοφού σκύλου. Εγώ έσπασα τη σιωπή μετά από λίγο.
– Ποια είναι καλύτερη ζωή τελικά; Αυτή του δεσποζόμενου σκύλου ή του ελεύθερου λύκου;
– Θέλει αυτάρκεια, ολιγάρκεια, θάρρος, υπευθυνότητα και εγκράτεια η ελεύθερη ζωή στη φύση του προγόνου μου. Άντε. Καλό δρόμο. Καλή λευτεριά με το εμβόλιο και προγραμμάτισε και ένα ραντεβού με κανένα γιατρό.
– Μόλις ξεμπλέξω με το εμβόλιο, έχω πρόγραμμα με ανοικτές εκκρεμότητες. Όλο και κανέναν ορθοπεδικό με τίποτε μυοσκελετικό θα χρειάζομαι.
– Όχι ρε. Έναν ψυχολόγο είχα κατά νου.
– Ψυχολόγο; Λες να με έχει πειράξει η πανδημία;
– Λες; Και δεν είσαι βέβαιος; Αφού μιλάς σε ένα σκύλο τόση ώρα ρε φίλε. Άκου με και εμέ το κυνοειδές. Καλό απόγευμα, καλή δύναμη και καλή λευτεριά…
Πρόσφατα σχόλια